| Üç X
I Birikmiş şımarıklıklarıyla Saklandıkları odadan çıkmış Üç kız çocuğu vardı masada Yaşanmışlıkları kaldırıp Çocuk oldular... birkaç saat Gözlerinde yaşlarıyla En son ne zamandı bu kahkahalar Çıt-kırıldım konuşmalardan uzak Ne zamandı Alabildiğince hovarda konuşmaları Konuştular Güldüler Gül-düler Çakıllı yıllarda Dört mevsim açan Yağmurlu saatlerde Cadde üstü bir mekanda Mavi bilyelerini yuvarladılar Rengi yitik yarınlara Üç kadın Üç çocuk Üç taştılar Hayat oyununda II Kırık umutlarıyla Saklandıkları odadan çıkmış Üç kız çocuğu vardı masada Gece on iki olduğunda Yıldız yağmurlarında Sönecekti pembe bulutları Büyümek değil Zor olan çocuk olmaktı III Basit olmalıydı soluklanmak Halbuki Anlamını yitirirdi -yaşam- büyük düşününce Çar-çamur içinde gelip Ellerini yıkarsın ya hani Öyle temizlenmeliydi yaralar Büyüdükçe Küçülen yanlarımız vardı Sevgi , merhamet gibi Yaşlandıkça Yaslandığımız bahanelerimiz arttı Hayatı ertelemek için Sahi biz olmasaydık Güneş doğmaz mıydı ? Dalgalanmaz mıydı denizler ? Kuşlar göçüp gitmez miydi ? Durur muydu mevsimler ? IV Birikmiş şımarıklıklarıyla Saklandıkları odadan çıkmış Üç kız çocuğu vardı masada Yaşanmışlıkları kaldırıp Çocuk oldular... birkaç saat yemek bittiğinde Biri kahkahaları topladı Kızının küçük kırmızı çantasına İkincisinin kahve telvesinde kaldı aklı Üçüncüsü zaten alışıktı Büyüse de çocuk sayılmaya -boyu kısaydı- hayat da kısaydı ya V büyümek zorunda kalan üç kadındı üç ayrı renk üç ayrı tad Üç taştılar Hayatta oysa taşlar da ufalanırdı -eha- Arzu Altınçiçek kısa boylu olanı :) |
|
© 1999 - 2015 Murathan Bostancı
|
